I wreszcie odbyła się oczekiwana z niecierpliwością premiera "Snu srebrnego Salomei". Niecierpliwość ta mia­ła swoje uzasadnienie nie tylko w przedłużającym się okresie bez większych sensacji w teatrach krakowskich; wyni­kała ona przede wszystkim z wielora­kich wątpliwości i obaw budzących się przed tą premierą. Ambitne zamierzenie Krystyny {#os#4604}Sku­szanki{/#} zyskuje wysoką rangę na tle obecnego repertuaru teatrów w starym Krakowie. Teraz rzecz w tym, jak wypadła jego realizacja i jaką uzyska oce­nę widowni, tej wytrawrej, dojeżdżają­cej z Krakowa na peryferie nowohuckiej dzielnicy do Teatru Ludowego i tej mniej wprawionej we właściwy odbiór sztuki, przeważnie zamieszkałej w No­wej Hucie. Przełożenie wielkiej pcezji Juliusza Słowackiego na język sceniczny jest zadaniem, na które nie każdy teatr współ­czesny może się porwać. Sądzę, że Kry­styna Skuszanka bardzo rzetelnie obli­czyła siły swojego zespołu przed podjęciem