Jest to może znak czasu, a może tyl­ko chwili. Regres twórczości dramaty­cznej i coraz dobitniej manifestująca się w mnogich postaciach autonomia twórczości scenicznej - jeszcze kwe­stionowana, sporadycznie, przez litera­tów i filologów, choć mająca już za so­bą siedemdziesiąt lat praktyki i teorii - prowadzą ostatnio do diagnoz zgoła skrajnych, zresztą doraźnych świadomie i jak najdalszych od normatywidzmu: "Pisać na scenie" - powiada Konstan­ty Puzyna ("Polityka", nr 27/1969), ze­stawiając nader znaczący rejestr wy­bitnych osiągnięć teatru (od słynnego "US" Peter Brooka aż po wrocławskie "Apocalypsis cum figuris"), których punktem wyjścia nie były, w zasadzie, gotowe teksty literackie. Nie kwestionując rozpoznań Puzyny, jak zawsze zapładniających i wzorowo porządkujących rozproszone fakty, chcę jednak zwrócić uwagę na zjawisko nie­wątpliwie równoległe, chociaż bynaj­mniej nie analogiczne; nie aż tak "re­wolucyjne" w perspekty