Można oczywiście próbo­wać opisu; jak to mniej więcej wygląda i w jakiej kolejności się rozgrywa. Pewne rzeczy dałoby się określić względnie jasno. Przyna­leżność danych kwestii do "Wahazara", "Onych", "Szewców", "No­wego Wyzwolenia" (najłatwiej, bo "Wyzwolenie" jest częścią niemal autonomiczną w tym spektaklu, w którym wszystko poza tym przemie­szano). Rodowód poszczególnych po­mysłów, głównie plastycznych (z "Reminiscencji", "Pustego pola", krakowskiego Witkacego, "Rewizo­ra", "Fausta" i pewnie z innych jeszcze szajnowskjch przedstawień). Nawet myśl przewodnią. Łatwo też opisać scenerię; ów horyzont w ludzkie sylwety, jak na strzelnicy łamiące się po każdym wystrzale (a strzelaniny tu nie brak). Połamane lalki, opony, sien­niki, rury i toboły - nic, co było­by nam u Szajny nieznane. Kostiu­my żywcem niemal wzięte z "Fau­sta". Trykot Małgorzaty dla Spiki Tremendosy, wielkie zwisające pier­si dla Rosiki i Prezydentowej, ubiór