Po siedemnastu latach Gom­browicz znowu na deskach Teatru Dramatycznego w Warszawie. Tak samo bowiem, jak wówczas odbyła się polska prapremiera ,.Iwo­ny księżniczki Burgunda", tak teraz polska prapremiera "Ślubu" w tea­trze zawodowym. Godna podziwu jest ta wierność dramaturgom i do­brej dramaturgii, którą to tradycję Teatr Dramatyczny, nawet pod róż­nymi dyrekcjami, zawsze zachowy­wał. Dobrze więc, że zdecydowano się też na wystawienie "Ślubu". Tym bardziej, że jest to utwór w dorobku Gombrowicza bardzo zna­czący. Równie znaczący w dorobku powojennym tego autora jak "Ferdydurke" w dorobku przedwojen­nym. W "Ślubie" bowiem następuje dalszy rozwój zastosowania gombrowiczowskiej psychologii między­ludzkiej, owego stwarzania człowie­ka przez drugiego człowieka, od wy­miaru jednostkowego do rozrachun­ku ze światem trawionym wojną, co później znajdzie swój dalszy ciąg w ostatniej sztuce Gombrowicza, w "Operetce". Rodzi się więc pytanie, w