W dwóchsetlecie pierwszego wy­stawienia "Krakowiaków i Górali", 1 marca 1794 r. w Teatrze Narodowym w Warszawie, teatr toruński dał uro­czystą premierę śpiewogry {#au#177}Bogusła­wskiego{/#}. Inscenizacja ta przenosi widzów w rzeczywistość rządzoną prostymi war­tościami, w której znajdzie się rada na wszystkie problemy, a wszelkie swary z bożą i ludzką pomocą można zażeg­nać. Z wdziękiem i absolutnie bezpre­tensjonalnie przywołuje świat bez­kompromisowej "poćciwości", szcze­rych uczuć, prostolinijnych, jednozna­cznych bohaterów. Etyka tej niewielkiej społeczności za­myka się w refrenie jednego z kupletów: "Bóg nas wszystkich równo stwarza, równo nam się kochać każe, tego za­wsze upokarza, kto bliźniego krwią się maże". Ludzie jednak, jak to ludzie, mają swoje słabości i "najlepiej sprawy kończą kiedy mają w głowie". Taki jest świat po­kazany na scenie przez Andrzeja {#os#2570}Roz­hina{/#} Reżyser odczytał tekst sztuk