W każdej krakowskiej gazecie widnieje program codzienny tea­trów. Do tej pory główną uwagę przyciągała w nim "nazwa": Stary Teatr. Do Starego Teatru się chodzi. Stary zapracował so­bie na zaufanie. Choć różny po­ziom huśta przedstawieniami w teatrze. Choć ostatnie prawdzi­wie wielkie przedstawienie zda­rzyło się, moim zdaniem, w 1977 roku ("Wesele" w reżyserii Grze-gorzewskiego). Jednak kapitał pracy, tradycji, wybitności wciąż procentuje. Publiczność młoda, świeża, studencka, przyjezdna wali jak dym na plac Szczepański. Otóż Staremu wyrósł konku­rent. Obecnie również należy cho­dzić do Słowackiego. Nie wiem, czy już nie bardziej. Oczywiście nie chcę niczego przesądzać; bu­dowany tu model konkurencyj­ności może się tylko przysłużyć obu zespołom. Gdy premiery na placu Szczepańskim i placu św. Ducha przecinają powietrze jak sztychy, trzeba tylko zacierać ręce i cieszyć się z ożywienia atmosfery teatralnej Krakowa. W tym