Autorka nie była w stanie wytłumaczyć, dlaczego "Kordian" nastręcza trudności współczesnym reżyserom i aktorom. Ale też ma kłopot ze sformułowaniem tematyki i idei dramatu, charakterystyką jego poetyki, więc poprzestaje na ogólnikowych uwagach. Niezbyt się również orientuje w jego całych dziejach scenicznych - o książce Leokadii Kaczyńskiej "Winkelried ożył? Teatralne oczytywanie Kordiana" pisze Rafał Węgrzyniak w Nowych Książkach.

W tej poświęconej powojennym wystawieniom "Kordiana" Juliusza Słowackiego pracy zastrzeżenia wzbudza już jej konstrukcja i zakres czasowy. W obszernym i raczej zbędnym wstępie "Przedstawienie teatralne w procesach badawczych" autorka referuje dywagacje teoretyków dotyczące odbioru inscenizacji. Następnie w części "Kordian" w teatrze polskim po 1945 w nader pobieżny sposób omawia dzieje sceniczne owego dramatu od krakowskiej prapremiery Józefa Kotarbińskiego (1899) do końca 2000 r. Potem szczegółowo odtwarza i analizuje wybrane realizacje uznane za najwybitniejsze lub najgłośniejsze w reżyserii Erwina Axera (Warszawa 1956 i 1977), Bronisława Dąbrowskiego (Kraków 1956), Hugona Morycińskiego (Bydgoszcz 1959), Jerzego Grotowskiego (Opole 1962), Marka Okopińskiego (Toruń 1969) i Adama Hanuszkiewicza (Warszawa 1970). Deprecjonując spektakl Hanuszkiewicza z elementami popkultury, rozprawia się też autorka z jego komiksową Balladyną (1974). Równie sceptycznie