Grażyna {#os#1363}Misiorowska{/#} na ko­niec dyrekcji Sroki, po dłu­giej przerwie, znów dosta­ła rolę na miarę swego ta­lentu. Owo "na miarę", przywodzące na myśl krawieckie skojarzenia, broń Boże nie oznacza jakiegoś "przykrawania". Rola Gu­majki w "Męce Pańskiej w butelce" to duże wyzwanie aktorskie, rola piękna i trudna przez to, że prawie monodramowa, wymagająca od wy­konawczyni czerpania z głębi samej siebie, sięgania aż do samej duszy. A Misiorowska to potrafi. Znakomita jest zwłaszcza w rolach, które z po­zoru do niej nie pasują. Bo pozornie Misiorowska wydaje się stworzona do ról eterycznych i zwiewnych istot, gdy tymczasem z upodobaniem wchodzi ona w skórę "grubych po­staci", takich jak ta Gumajka, pi­jaczka grzebiąca po śmietnikach, po­stać wyzuta z wszelkiej kobiecości, a nawet - jak się przez chwilę wy­daje - w ogóle z ludzkiej godności. Ale to znów pozory, bo Misiorowska wydobywa z tej na pierwszy rzut oka odpychającej post