Już przy wejściu wyczuwa się szczególną atmosferę emocjonalną, podobną zresztą jak przed wszystkimi przedstawienia­mi {#os#835}Hanuszkiewicza{/#}. Oczekiwanie na coś odkrywczego i niezwykłe­go - na wyjątkowe przeżycie emocjonalne i intelektualne. Na swoiste misterium. Tym razem owo oczekiwanie jest, być może, silniejsze niż przed innymi spektaklami. Idzie prze­cież o rzecz nie graną nigdy na scenie, co więcej - nie wyda­ną ni razu w naszym stuleciu! Jak wypadnie? Czy przemówi do wyobraźni współczesnego widza, zwłaszcza tego młodego, który przyzwyczaił się już odnajdywać w teatrze Hanuszkiewicza zaw­sze coś nowego i pasjonującego, coś, co - jak napisała kiedyś w ankiecie jedna z dziewcząt - "jest zaprzeczeniem banału, któ­rego wszędzie pełno". Naturalnie, "Wacława dzieje" nie mogłyby się pojawić na sce­nie, gdyby Hanuszkiewicz nie ro­bił przedtem "Norwida" i "Be­niowskiego". Przecież utwór Ste­fana Garczyńskiego jest poema­te