Helena, świetnie wychowana córka znakomitego lekarza (ale nie szlachcica!), posta­nowiła zdobyć serce i rękę syna swej opiekunki, hrabiny Rousillonu. (NB. To katalońskie hrabstwo feudalne zostało wcielone do dóbr korony francuskiej dopiero w 1659, a więc w 55 lat po napisaniu sztuki.) Wielka pani traktuje ją jak córkę i wspomaga w przedsięwzię­ciu, nie bardzo jednak wierząc w po­myślny skutek: ona sama wyrosła już ponad przesądy (dowodzi tego jej życie intymne), ale syn? Ambitne książątko i mieszczanka - któż za­sypie taką przepaść? Dziewczyna jedzie na dwór pary­ski, by na podstawie ojcowskich re­cept uleczyć króla Francji i w na­grodę uzyskać prawo wyboru męża..Król, oczarowany osobą, nie wierzy jednak w jej kwalifikacje: tyle razy się zawiódł "zawierzając nieuleczal­ną niemoc empirykom"(!). Przysłu­chajmy się argumentom dziewczyny: Bóg, który większych dokazuje rzeczy, Najcięższą niemoc przez dłoń słabą zlec