Jan Paweł II jako papież osiągnął tak wiele, że skala tych dokonań przyćmiła nieco inne oblicza Karola Wojtyły: pisarza, dramaturga i filozofa. I dlatego warto je przypomnieć.

Kiedy świat, nie tylko katolicki, zaskoczony powołaniem Polaka na tron biskupa Rzymu chciał się dowiedzieć czegoś więcej o przybyszu z nieznanego kraju, poznał go nie tylko jako świadka i uczestnika dramatycznych losów Polski XX stulecia, ale również jako człowieka oddanego słowu. I nie chodzi w tym miejscu o słowo Biblii czy w ogóle słowo w porządku wiary. Chodzi o słowo jako tworzywo kreacji literackiej i refleksji filozoficznej. W syntetyzującym języku filozofii szukał Wojtyła sposobu na zdefiniowanie osoby ludzkiej w jej relacji z absolutem w kategoriach naukowych i wobec dziedzictwa myśli europejskiej, przede wszystkim katolickiej, ale także protestanckiej, a nawet tej o korzeniach odległych od chrześcijańskiej wizji świata. Z eksploracji tych wyrosła nie tylko spójna koncepcja teoretyczna, zwieńczona rozprawą "Osoba i czyn", ale i postawa wobec bliźniego, której najpełniejszą realizację przyniosły lata pontyfikatu. Twórczość literacka, za