"Spirala" w chor. Any Zavali i Oscara Natersa z Integro Grupo de Arte w Peru na XV Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Tańca Zawirowania w Warszawie. Pisze Aleksandra Konarska.

W spektaklu "Spirala" aktorka powoli, metodycznie wykonuje proste, codzienne czynności z obiektami. Składa i rozkłada tkaniny na stole, rozwija kliszę z dużej szpuli, rozsypuje mąkę, wchodzi i schodzi z drabiny. Wszystko z dużą dozą skupienia i powagi, ale bez emocji, jak przepis na danie czy remont. Jednak kolejność czynności i ich nie utylitarność świadczą o tym, że działanie ma charakter rytualny. Nie jest to rytuał wykonywany w emocjonalnym transie, ze świąteczną radością, czy z żałobnym żalem, bardziej coś co musi zostać zrobione, bo tak nakazuje tradycja czy duchy przodków. Stosunek performerki do podejmowanego aktu jest chłodny, nawet w scenie, w której wykonuje gwałtowne skłony krzycząc "Proszę! Proszę! Proszę" do granic wytrzymałości głosu, zdaje się nie wynikać z jej emocji ale być częścią jakiejś receptury jak rozsypanie mąki czy noszenie cegieł. Rytuał ewidentnie dotyczy śmierci, jest jakimś osobistym świętem zmarły