Zaroiło się, zakotłowało na scenie teatru Polskiego. W rozpląsany, zawrotny rytm wprawiono artystów, djalog, orkiestrę, balet, a nawet niektóre meble i dekoracje. Derwisze, Turcy, krawcy, kucharze wszystko to wykonywało swoje czynności w tempie rozhulanego tańca. Modlitwy, przywdziewanie szat, konsumowanie potraw, wyznania miłosne, wszystko posiadało swój takt, swoje tempo, stając się niemal postaciami komedji, powiększając nieprawdopodobnie ilość bezpośrednio występujących artystów. Chwilami zdawało się, że lampki zaczną gadać, dywany kozły fikać, reflektory boksować się, a dokoracje pójdą w jakiś niesamowity taniec z prysiudami, wytwarzając, ekstatyczny, piekielny harmider i potęgując i tak już oszałamiający impet reżyserji, rzeczy dziejących się w domu pana Jourdain. Ten impet reżyserski ostatniego przedstawienia w teatrze Polskim świadczy, iż twórca przedstawienia p. Bolesławski jest człowiekiem żywym, a więc tym, który w mas