Książka Koniecznej jest pewnie jedną z najistotniejszych pozycji o teatrze ostatnich lat - pod warunkiem, że ten, kto ją czyta obudzi się ze snu o bezgrzesznym i zobaczy, że to reportaż o mobbingu - pisze Stanisław Godlewski w Dialogu.

Pamiętam z dzieciństwa taki obrazek z jakiejś ilustrowanej bajki: pośrodku domowego salonu stoi słoń, który usiłuje schować się za piękną, białą, haftowaną serwetką. Nie pamiętam już, czy się przed kimś ukrywał, czy bardzo się wstydził, czy planował komuś zrobić niespodziankę. Pamiętam tylko ten komiczny kontrast wielkiego szarego cielska i skrawka białego materiału. Ten obrazek pojawił mi się w głowie, gdy czytałem książkę Elżbiety Koniecznej "Jerzy Jarocki. Biografia" - za chwilę wyjaśnię dlaczego. Biografia Koniecznej jest lekturą absolutnie nieakademicką i zapewne w tym tkwi jej największa siła. Przypisów w tej książce jest bardzo mało, pojawiają się natomiast liczne literówki (na przykład Krzysztof Gorbaczewski zamiast Garbaczewski), mało tutaj jakichś odkrywczych reinterpretacji czy uczonych analiz. Ale autorka nie kieruje swojej książki do historyków teatru - ostatecznie, o Jarockim powstały już dwie książki, jedn