Żeby zagrać "Rewizora" trzeba mieć przede wszystkim aktorów, którzy w całe to komediowe panoptikum Horodniczych, Chlestakowów, Dobyczyńskich i Bobczyńskich nie tylko potrafią tchnąć życie, ale i uczynić z nich zwierciadło, w którym widz sam siebie ujrzy. W przeciwnym wypadku i wielkie pytanie finału - "z czego się śmiejecie?" i odpowiedź na nie - "z samych siebie się śmiejecie", i sam śmiech, będący w myśl autorskiego założenia głównym bohaterem utworu, giną bezpowrotnie i doszczętnie. Mam w świeżej pamięci, choć rzecz miała miejsce już blisko piętnaście-lat temu, przedstawienie. Adama Hanuszkiewicza w Narodowym, z Mariuszem Dmochowskim w roli Horodnicznego, z Wojciechem Pszoniakiem - Chiestakowem, z Siemionem i Dzwonkowskim. Ile teatrów w Polsce stać dziś na skompletowanie takiego zespołu? Oczywiście nie licząc wszechmocnej telewizji. Jeśli jednak nie sięga ona po arcykomedię Gogola, to być może dzieje się tak dlatego, że cały ten