"Gyubal Wahazar" to utwór z centralną postacią tyrana, bohatera charakterystycznego dla dramaturgicznej twórczości Witkacego. Tytułowy bohater to studium władzy odbitej w krzywym zwierciadle. Zawiera elementy karykatury społecznej, satyry na władzę, religię i ustrój społeczno-polityczny. "Gyubal Wahazar" jest absolutnym władcą kraju, którego granice wyznaczają również granice całego świata przedstawionego. Jego demoniczne, gwałtowne zachowanie oraz dyktatorskie zapędy pozwalają zaklasyfikować go jako tyrana -jednak o legitymizacji metafizycznej. Całość fabuły jest historią przewrotów na szczytach władzy oraz dramatów osobistych pojedynczych bohaterów--podwładnych. Wątki poboczne ilustrują związki władzy z religią, ówczesne teorie fizyczne i medyczne - robią to jednak w sposób karykaturalny. Pojawia się również motyw quasi-mistyczny, ucieleśniony w osobie dziesięcioletniej dziewczynki Świntusi Macabrescu. Szczegółowe didaskalia są bog