Mamy wprawdzie rok 40-lecia Polski Ludowej, ale w teatrach stołecznych, które zresztą nie są w tym przypadku odosobnione, nowych utworów lub premier z dramaturgii powojennej raczej niewiele. Wszystko wskazuje na to, że dopiero koniec sezonu i okres powakacyjny przyniesie ożywienie, którego zwieńczeniem będzie Ogólnopolski Festiwal Drama­turgii Współczesnej we Wrocławiu projektowany późną jesienią. Jednak i w zakresie polskiego repertuaru pojawiło się w stolicy kilka premier war­tych odnotowania. Dotyczy to przede wszystkim ostatniej, jednej z najwybit­niejszych sztuk Tadeusza Różewicza, mianowicie "Pułap­ki". Po prapremierze światowej w Oslo w reżyserii Kry­styny {#os#4604}Skuszanki{/#}, i prapremierze polskiej w Teatrze Współcze­snym we Wrocławiu w inscenizacji Kazimierza {#os#2052}Brauna{/#}, jako następny wystawił "Pułapkę" w Warszawie Jerzy {#os#1241}Grzegorzew­ski{/#} w swoim Teatrze-Galeria Studio. Rzadko się zdarza ostatni­mi laty, ale