Można zarzucać Teatrowi Ludowemu różne rzeczy, z trudnym repertuarem dla widza ludowego w Nowej Hucie, na czele - ale trzeba również podziwiać niemal żelazną konsekwencję, jaką kierownictwo tej placówki wykazuje w kształtowaniu swojej linii artystyczno-ideowej, która zawsze bliżej lub dalej - graniczy z dramatycznym terytorium WŁADZY.

Nie zawsze graniczy szczęśliwie w sensie inscenizacyjnym. Często sprawy przejrzyste lubi woalować w imię udziwnionej aluzji - goniąc za wyszukaną literacko przenośnią - mniej zaś dbając o możliwości wyobraźniowe odbiorcy. Niekiedy sceniczne traktaty o władzy nabierały w Teatrze Ludowym cech pewnej dwuznaczności, spowodowanej nadmiarem "przymrużania oka" w kierunku widzów. Mimo to, trudno odmówić tej ciekawej scenie wysokich ambicji artystycznych, nawet gdyby prosiły się one o gwałtowną, polemiczną dyskusję. To teatr niewątpliwie twórczy, zadziorny - z wyrobionym już własnym obliczem i stylem, choć niejednokrotnie hermetyczny - wbrew uporczywym zapewnieniom ze strony jego kierownictwa, że właśnie TAKI teatr zdobywa i zdobędzie NOWEGO widza... Zdaje się, że został tu przeceniony zarówno nowy odbiorca kulturalny, jak i ten, którego teatr swoją magiczną siłą zdążył już przyciągnąć na stałe. Ale, nie o polemiki - wciąż aktualne! - dzis