Kiedy przed sześciu laty otwierano w Nowej Hucie Teatr Ludowy, toczono w prasie zawiłe spory, jaka to ma być scena. Pisano uczenie i mentorsko o funkcji sztuki w organizowaniu wyobraźni narodowej, o wielkich zadaniach, jakie na ten teatr nakłada nowo formujące się środowisko. Było niemal tyle koncepcji prowadzenia sceny, ile dyskutujących. Krystyna Skuszanka zlekceważyła naciski opinii, presje zewnętrzne, wybrała własną drogę, którą uznała za najlepszą dla realizacji nakreślonego przez siebie programu estetycznego. A trzeba podkreślić, nie była to droga łatwa. Wciąż tam ktoś zgłaszał wątpliwości. Jednemu nie podobał się repertuar, drugiemu - styl inscenizacji, trzeciemu - komentarz reżyserski do przedstawienia. Każdy, kto czuł się obdarzony sumieniem obywatelskim, odkrywał w sobie uzdolnienia reformatora.

Zespół Skuszanki nie uległ jednak podszeptom tych, którzy zawsze wszystko wiedzą, którzy nie mają wątpliwości, bo nigdy nie szukają i przyjmują za własne odkrycia wskazania tego czy innego. Jest więc czystość i logika w poszukiwaniach artystycznych Teatru Ludowego. Logika znaczy tu konsekwencja. A konsekwencja, to upór przy swojej prawdzie, to odrzucenie propozycji na kolaborację z kapelmistrzami spoza orkiestry. W okresie sześciu lat Teatr Ludowy wystawił 36 sztuk autorów polskich i obcych, dawnych i współczesnych. Znalazł się tam Szekspir i Słowacki, Ajschylos i Steinbeck, Goldoni i Fredro, Dürremmatt i Broszkiewicz. Wielki repertuar i mały repertuar. Były przedstawienia lepsze i gorsze, nowatorskie i jałowe, śmiałe lub tylko poprawne, jak w historii każdej żywej placówki. Można zgłaszać takie czy inne wątpliwości, zarzuty, pretensje, z wyjątkiem jednej: nie wiała z tych przedstawień nigdy nuda. Każdy spektakl przynosił jakąś propozycję