Nowaczyńskiemu od razu chwycono nowy dramat do realizacji. Cztery najważniejsze w 1910 r. polskie ośrodki Teatralne, w kolejności premier: Kraków, Warszawa, Łódź, Lwów. Najbardziej znaczące stały się wystawienia krakowskie i warszawskie ze względu na osoby twórców: Solskiego w Teatrze im. Słowackiego, Kamińskiego w Teatrze Rozmaitości. Te dwie silne indywidualności wywarły własne piętno na interpretację Wielkiego Fryderyka oraz artystyczny kształt całości. Na podstawie ówczesnych recenzji, relacji wspomnień świadków należy wnioskować, że obaj dbali o sugestię historycznego autentyzmu, o maksymalną prawdę zewnętrznej sylwetki króla pruskiego - w kostiumie, rekwizytach, ruchach, postawie ciała, sposobie mowy. Wewnętrzne rysy różniły ich bardziej. Solski stworzył postać przewrotnego męża stanu, ale i po ludzku dokuczliwego starca, zrzędę, bestię wścibską we wszystko i chciwca. Grał ostro, stosując wiele dosadnych chwytów i ulubionych