Ptaszek Zielonopióry jest jedną z mniej znanych baśni Carla Gozziego. Miłość do trzech po­marańczy, Króla Jelenia i Turandot wielu wymieni jednym tchem, po czym zamilknie. I nic w tym dziwne­go, bowiem chociażby Ptaszek... do­czekał się pierwszej polskiej realizacji dopiero w Teatrze Dramatycznym do­kładnie... dwieście trzydzieści dwa lata po weneckiej prapremierze. Trzeba jednak przyznać, że ta właśnie bajka filozoficzna, chociaż śmieszna i z mora­łem, nie jest dziełem szczególnie wy­bitnym. O jej powodzeniu w przewa­żającej mierze decyduje więc ciekawa inscenizacja i dobrze grający aktorzy. Dla Cieplaka utwór Gozziego stał się materiałem do stworzenia maksy­malnie bliskiego współczesnemu wi­dzowi i odrzucającego ścisłe reguły commedii dell'arte spektaklu. Nie ma więc charakterystycznych kostiumów i masek, jest za to zgodnie z regułami dzisiejszego teatru zagospodarowana przestrzeń i towarzysząca całemu spektaklowi muzyka zespołu K