Inscenizacja "Ptaszka zielonopiórego", filozoficznej baśni Carla Gozziego, przygotowana przez Piotra Cieplaka w Teatrze Dramatycznym w Warszawie, rozgrywa się w trzech czwartych w wąziutkiej przestrzeni przed opuszczoną kurtyną przeciwpożarową. Fakt, że mimo tego ograniczenia nie nuży oczu, należy poczytać za sukces realizatorów przedstawie­nia, wśród nich autorki scenografii Ewy Beaty Wodeckiej. Jej dekoracje zawsze zresztą są oszczędne; artystka lubi pustą przestrzeń sceny, nagą bądź okotarowaną, neutralną. Przemawia raczej przez kostium i rekwizyt, gdzie nadaje przedmiotom codzienne­go użytku niecodzienne funkcje, zwielokrotnia ich znaczenia, groteskowo kontrastuje kształty i faktury. Uroda jej obrazów jest ściśle sfunkcjonalizowana, podporządkowana inscenizacji (choćby olbrzymi płat czerwonej materii spływający z balkonu w jednej ze scen "Ptaszka", służący w tym samym momencie jednej postaci do wyrażania melancholijne­go smutku, drugiej - k