"Kordian" - to drugie, obok "Dziadów", dzieło naszej literatury romantycznej, na którym inscenizatorzy najczęściej i z największą pasją dokonują operacji, mających na celu na nowo oświetlić, na nowo odczytać, zaktualizować jego sens i wymowę, od lat przeszło 70 - od krakowskiej prapremiery Kotarbińskiego - każde nowe przedstawienie tego dzieła Słowackiego (a było ich sporo, z tego kilka słynnych, które zaciążyły na rozwoju polskiej sztuki inscenizacyjnej) przynosi "Kordiana" nowego w sensie tekstowo-treściowym i do pewnego stopnia nowego w sensie ideowym. Jedyny to chyba nasz wielki utwór dramatyczny, na którym dokonywano nie tylko amputacji poszczególnych scen, ale i całych aktów (pierwsza inscenizacja Osterwy bez dwóch - epickich - pierwszych aktów). Żaden chyba również dramat nie przeżył tylu tak bardzo różnych, tak bardzo rozbieżnych scenicznych interpretacji - aż po trzy inscenizacje stołecznego Teatru Narodowego w latach ostatnich, które wywołały prawdziwą burzę dyskusyjnych głosów, sporów, ataków.

"Kordian" zniósł wszystko; zawsze, nawet w najbardziej kontrowersyjnych podaniach scenicznych ostawały się: racjonalne jądro sztuki i jej podłoże emocjonalne. Zawsze Kordian - nawet rozbity na dwie postaci, jak u Hanuszkiewicza - pozostaje żywy, przemawia do widza, wzrusza. Tak jest i w najnowszym przedstawieniu Ireny Babel w Teatrze Ludowym, której zabiegi inscenizacyjne na "Kordianie" po raz pierwszy radykalnie przestawiają cały układ dramatu. Rozpoczyna się on od końca, od sceny egzekucji, właściwą fabułę sztuki przedstawiając jako retrospekcję, jako film życia skazanego na śmierć bohatera. Zabieg to scenicznie efektowny, przy kilkakrotnym powtarzaniu owej sceny egzekucji nabierający cech filmowych, niemniej do pewnego stopnia zacierający dwoistość postaci Kordiana - w pierwszej części sztuki Słowackiego, młodzika, romantycznego kochanka i wielkoświatowego dandysa, w drugiej żołnierza, spiskowca, rewolucjonisty. Monolog na Mont Blanc, stanowiący