15 lutego 1992 r., po blisko 150 latach od polskiej prapremiery powróciła na warszawską scenę "Norma" Vicenza Belliniego. Reżyserię i kierownictwo wokalne przedstawienia (szczególnie w tym dziele ważne) powierzono znakomitej włoskiej śpiewaczce Fedorze Barbieri.

Artystka, jest jedna z czołowych mezzosopranistek XX wieku. Występowała z największymi dyrygentami epoki (m.in. z Arturo Toscaninim, Tulio Serafinem, Herbertem von Karajanem). Partnerowała najwybitniejszym współczesnym śpiewakom (m.in. Marii Callas właśnie w "Normie"). W warszawskim przedstawieniu sprawnie rozwiązała wszystkie sytuacje sceniczne. Zabrakło tylko może swoistego klimatu obrzędów druidów, zwłaszcza w I akcie. Jednak w "Normie" sama akcja dramatyczna nie jest najważniejsza - króluje tu belcanto. Wokalne wskazówki Fedory Barbieri przyniosły przełomowe rezultaty. Po raz pierwszy od dłuższego czasu z warszawskiej sceny "powiało" prawdziwym włoskim śpiewem. Supertrudną partię Normy wykonywała gościnnie Monika Chabros. Artystka dysponuje dużym, ciemnym sopranem, o wyrównanych rejestrach, dobrze brzmiącym zarówno w górze jak i w dole skali. Dobrze opanowana jest technika koloraturowa, choć trylom można to i owo zarzucić. W interpretacji p