"...czekaliśmy w długiej kolejce przed kinem, żeby dostać się na "Every Day except Christmas" - ostatni film Lindsaya Andersona. Przed wejściem zaś stał on sam. Podszedłem do niego i zapytałem, czy mógłby przeczytać moje opowiadanie, które - jak sądziłem - dałoby się sfilmować przy poparciu Brytyjskiego Instytutu Filmowego... Równocześnie zapytałem, czy nie przeczytałby także "Kuchni". Zgodził się, bo właśnie wtedy przystępował do organizowania niedzielnych przedstawień w Royal Court Theatre. Ostatecznie posłałem mu jednak nie "Kuchnię"... tylko "Rosół z pęcakiem". Anderson odpowiedział mi listem, w którym napisał ,te cudowne słowa: "Tak, jest pan naprawdę pisarzem dramatycznym". Następnie zaś zapytywał, czy nie mam nic przeciwko temu, aby postarał się namówić teatr do wystawienia sztuki. I tak się zaczęło".

Oto jak - według własnej relacji - wystartował 24-letni Arnold Wesker, wychowanek West-Endu - dzielnicy londyńskiej nędzy, syn biednego krawca, chłopiec, który chwytał się niezliczonych zawodów od stolarza po cukiernika od dozorcy po kanalizatora, od ekspedienta do technika filmowego, by wreszcie stać się jednym z najwybitniejszych dramaturgów współczesnej Anglii. Pierwsza premiera przyszła w 1958 i roku, a w 4 lata później wielki sukces: "Ziemniaki do wszystkich dań" (znamy to z teatru TV)! "Kuchnię", której polską prapremierę możemy oglądać w reżyserii Janusza Warmińskiego ("Ateneum") krytycy angielscy uważają za najlepiej zbudowaną sztukę Weskera, o najwyższych walorach teatralnych. I nie bez kozery. Przykładem warszawski spektakl, który śmiało można zaliczyć do jednego z najwybitniejszych zdarzeń sezonu na scenach stołecznych. "Kuchnia" jest sztuka, której budowa przypomina nieco prostą zabawkę dziecinną: chowane jedno w drugie pudełe