Łukasz Lewandowski [na fali]

Źle mi się oglądało jego postać tytułową w "Historii Jakuba" Tadeusza Słobodzianka w warszawskim Dramatycznym. Sztuka ma dość niewyszukaną konstrukcję: bohater, ksiądz, który odkrył, że jest Żydem, relacjonuje (głównie bezpośrednio widowni) swoją sytuację obcego po obu stronach; wchodzi też w ilustracyjne scenki. Grał płaczliwie, histerycznie, głos mu się łamał, broda trzęsła. Ale wiem z mnóstwa relacji, że zazwyczaj, trzymając to trzygodzinne widowisko prawie wyłącznie na swych barkach, jest skupiony, precyzyjny, suchy, oszczędny. Bardzo skuteczny. Więc rozumiem, że szukał, sprawdzał tego dnia inne środki. Mam go za jednego z najbardziej świadomych naszych aktorów, świetnego zawodowca; to, co widziałem, z pewnością nie było kiksem. Ale niech uważa z płaczliwością. Spsiały nauczyciel z "Wizyty starszej pani" w tymże Dramatycznym też nie musi być taką beksą.