Prawdę powiedziawszy śledząc "Letników" w Teatrze Dramatycznym myślałam z ulgą: oto problemy, które na szczęście już nas nie dotyczą. Ach, to inteligenckie lęki i niepokoje, wy­hodowano podczas godzin nieznośnej bezczynności! Ta udręka nudnej, jało­wej, beznadziejnie rozrzedzonej egzystencji. I te przeklęte, rosyjskie pyta­nia. Jak żyć?... Źle żyjemy... Jeste­śmy letnikami we własnym kraju...". Letnikami, czyli ludźmi, którzy na próżno poszukują jakiegoś zajęcia. Którzy albo toną w mara­zmie, albo wyczerpują się w go­rączce działań pozornych. Jeszcze kilka lat temu polski intelektualista rozumiał takie rozterki. Wtedy jednak szanują­cy się teatr Gorkiego nie wysta­wiał. Dzisiaj diagnoza przedsta­wiona w "Letnikach" trąci anachronizmem. Intelektualiści czują się wprawdzie zagubieni, ale z przyczyn odmiennych niż w Rosji na początku wieku, niż w Polsce przed kilku laty. Nie dla­tego, że życie przecieka im przez palce, raczej d