Kiedy krytyk teatralny oglądnie złe przedstawienie, jego pierwszym odruchem jest nie pisać o tym fakcie. Dlaczego? Po pierwsze dlatego, że nic warto zrażać sobie ludzi z błahego w końcu powodu (jedno mniej, jedno więcej...) i cierpieć potem nie zawsze miłe konsekwencje takie czy inne. Po drugie dlatego, że obracając się w zasobie słów i środków myślowych dopuszczalnych w naszej publicystyce nie ma co o takim przedstawieniu napisać. Mówiąc inaczej - można by pisać ciekawie o złych przedstawieniach tylko wtedy, gdyby można było pisać o złych rzeczach w ogóle. Tymczasem w naszej krytyce teatralnej panują tak salonowe obyczaje, jak w całej reszcie dziennikarstwa (patrz Studio 2) i to właśnie uniemożliwia ciekawe czyli prawdziwe pisanie o złych zjawiskach w teatrze.

Piszę tu o tym, bo właśnie znalazłem się w opisywanej sytuacji: oto oglądnąłem w "Bagateli" po prostu złe przedstawienie "Ślubów panieńskich". Przedstawienie to jest dyplomem reżyserskim, wystawione w "Bagateli" jest jednak płodem wywodzącym się spoza teatru, chociaż nie można powiedzieć żeby teatr pomógł temu brzydkiemu kaczątku rozwinąć się jak w znanej bajce. Nie jest to, jak by można przypuszczać, żaden skandal czy wynik jakichś niewczesnych "eksperymentów". Przeciwnie, jest to bardzo pracowicie wykonane, konwencjonalne, złe przedstawienie. Zanim powiem coś więcej, wskażę na zasadniczą -- moim zdaniem - przyczynę małej wartości tego spektaklu. Są nią przede wszystkim aktorzy, a właściwie nie tyle oni, co praca z aktorem, jako zasadniczy przedmiot działania reżysera-dyplomanta, jak i w ogóle reżysera w teatrze współczesnym (nie tylko). Reżyser współczesny powinien wiedzieć, że warto dla kolegów aktorów zrobić nawet to, żeby