"Napisałem tę sztukę przeciw zapomnieniu. Wypo­sażony w wiedzę, jaką byłem w stanie zdobyć, z peł­ną świadomością, iż jest to wiedza ograniczona, zda­jąc sobie sprawę z ryzyka błędów, przeinaczeń i uproszczeń. Pisałem ją nierzadko wbrew sobie, bo prawda odczytywana z pamiętników i relacji nielicz­nych żyjących świadków ówczesnych wydarzeń nie jest prosta ani łatwa, przeciwnie, bywa brutalna i nie­miła, zwłaszcza dla hagiografów. Starałem się pozo­stać jej możliwie wierny. Ale w rezultacie jest to moja, to znaczy przefiltrowana przez moją wrażliwość, prawda o getcie warszawskim albo raczej moja wizja zagłady "moich" Żydów w getcie świata, który zawalił się jeszcze przed moim urodzeniem. Ułomność tej prawdy, tej wizji jest nieunikniona. Ale przyszłym po­koleniom będzie jeszcze o wiele trudniej". To, co pisze w programie Jacek St. Buras, autor sztuki, świadczy, że doskonałe zdaje sobie sprawę z niedoskonałości tekstu. Jed