Czechow w teatrze znacznie częściej skłania nas do refleksji i wprawia w ów szczególny ro­dzaj pięknego smutku, niźli ba­wi. Ze spektakli "Wiśniowego sadu", "Mewy", "Wujaszka Wani" wychodzimy zazwyczaj pełni zadumy nad kolejami ludzkiego losu, nieuchronnością przemija­nia. Ale przecież Czechow który notabene zżymał się, oglą­dając powolne, oparte na dro­biazgowej analizie psychologicz­nej przedstawienia swoich sztuk zrealizowane przez Stanisław­skiego - to także wytrawny hu­morysta. Wszak swoją pracę li­teracką rozpoczynał - jeszcze jako student Uniwersytetu Mos­kiewskiego - od drobiazgów humorystycznych, podpisywa­nych "Ruwer", "Brat swego bra­ta" i "Antosza Czechonte". Na naszych scenach, powstało sporo wybitnych realizacji dzieł Czechowa, znakomitą tradycję ma również Teatr Telewizji ("Trzy siostry", "Wujaszek Wania", "Mewa"). To były rzeczy­wiście pozostające w pamięci spektakle - z tym większą jed­nak przyjemnością można zapro