Ostatnia premiera na małej scenie Teatru Dramatycznego w Warszawie jest konsekwencją (czy nie zanadto?) realizacją linii re­pertuarowej o lżejszym, zabawowym charakterze. Młody reżyser Tadeusz Pawłowicz przysposobił pięć utworów Antoniego Cze­chowa dla potrzeb sceny tworząc w sumie prolog i trzy scenki-obrazki. Zawsze w przypadku adaptacji ogarniają mnie wątpli­wości, czy tego typu kompilacje mają sens. Tym bardziej, że Cze­chow sam napisał tak genialne dramaty, jak "Wiśniowy sad" czy "Trzy siostry", więc gdyby widział potrzebę połączenia w jedno opowiadań, mógł sam dokonać takiej operacji. Te obawy zresztą potwierdziły się w czasie spektaklu w Dramatycznym. Dobre i za­bawne scenki nie tworzą jeszcze dramatu, a pojedyncze obrazki - spektaklu. Ale z drugiej strony za takimi zabiegami przemawia możliwość przybliżenia widzom nowych utworów oraz stworzenia nowych kreacji aktorskich. Ten ostatni argument - aktorstwo zadecydo­wał o końcowym powodz