"Szał łowienia motyli" nie miał być wcale poświęcony wspomnieniom. Ale tak jakoś się ułożyło, najpierw Andrzej Wajda, potem Danuta Szaflarska, teraz Wojciech Młynarski.

Kamienie milowe naszej kultury, niezwykłe osobowości. Pozostawili puste miejsca, które jeszcze długo nie będą zagospodarowane. Kiedy Danuta Szaflarska przekroczyła setkę, nie tracąc trzeźwości umysłu, mając świetną pamięć, pozwalającą jej nadal występować w teatrze, patrzyłem z nadzieją na Stwórcę, że jednak "w temacie" ludzkiej nieśmiertelności następuje jakiś przełom. I utwierdzałem się w tej nadziei prawie dwa lata. Śmierć Wojciecha Młynarskiego nie była zaskoczeniem, poprzedziła ją długa i ciężka choroba. Ale dopiero teraz uświadomiliśmy sobie, że na stworzenie takiego dorobku, jaki po sobie pozostawił, innym potrzeba byłoby kilku wieków. Jemu wystarczyło zaledwie 75 lat, wyłączając, rzecz jasna, okres niemowlęctwa i dzieciństwa - więc w sumie jeszcze mniej. Kiedy pod koniec studiów współpracowałem z "Życiem Codziennym" kierowanym przez Marka Przybylika, wszyscy czekaliśmy na maszynopisy przynoszonych na Marszałkowską