Publiczność poznańska zawsze podobno przedkładała ponad wszystko inne, bogate i szeroko zakro­jone inscenizacje z wielkiej kla­syki i taki też właśnie charakter rezerwowała dla swej reprezen­tacyjnej sceny. Co innego Teatr Polski, z jego stuletnimi trady­cjami i sentymentami, zupełnie co innego Teatr Nowy. Scena ty­powo kameralna i robocza, cho­ciażby już tylko z racji swego wystroju i gabarytu bardziej pre­destynowana do angażowania się po stronie współczesności. Ale dyrektor Roman Kordziński, nie chciał jakoś w minionych latach słuchać dobrych rad i sugestii namawiających go na Szekspira, Racine'a oraz wszelkie, pozbawio­ne ostrzejszych aluzji, klasyczne komedie. Do sierpnia szansą tea­tru był jednak przede wszystkim repertuar współczesny. Ostry, aluzyjny, na miarę swych sił i mo­żliwości polityczny. O czym lu­dzie rozmawiali u siebie w domu z przyjaciółmi przy kielichu, nie sposób byłe napisać i powiedzieć w prasie czy telewizji. Możn