"Karol. Nowy ład świata" według Sławomira Mrożka i Harolda Pintera w reż. Błażeja Peszka z Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wlkp., gościnnie w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie. Pisze Maciej Stroiński.

Wreszcie napiszę coś w stylu Marcin Kościelniak, w stylu "myślałem, że będzie", w stylu "a było inaczej". Mrożek, Peszek, będzie śmianie. Tak myślałem - a nie było. A jeżeli było, nie o to chodziło. Tego nie przewidziałem, że Błażej Peszek okaże się artystą zaangażowanym i opozycyjnym. Że przysoli psychodramę. Przestawiłem oczekiwania w połowie wykonu i recenzja będzie dobra. Mrożka, jeśli się nie mylę, nie zobaczysz w topowych teatrach. Na te progi Mrożek jest zdecydowanie za dobrze skrojony, za prawidłowy. Jeśli umiesz zrobić postać i wdać ją w rozmowę, nie masz czego szukać. A jeszcze zrób do tego klasyczną dramaturgię, z zawiązaniem, rozwinięciem, rozwiązaniem - i cię nie ma! I od tego jest Gorzów, by nie stroić fochów i brać, jeśli dobre. Niby wziął mnie z zaskoczenia, ale przecież jasne, że to Błażej Peszek, widać go na scenie, chociaż go tam nie ma. On wymawia wyrazy w całej rozciągłości, ma fazę na końc�