Władysław Broniewski - poeta, legionista, więzień Łubianki, żołnierz
Andersa, piewca rewolucji hołubiony przez władze PRL - zmarł 55 lat temu, 10 lutego 1962 r. Niedawno ukazał się tom "Zgubiłem okulary" zbierający listy poety i jego ostatniej żony - Wandy.

Broniewski był postacią pełną sprzeczności - komunistą, który lubił przywoływać swoje szlacheckie pochodzenie; redaktorem lewicowego "Miesięcznika Literackiego" chlubiącym się Virtuti Militari i czterema Krzyżami Walecznych zdobytymi w legionach Piłsudskiego i za wojnę z bolszewikami; rewolucyjnym trybunem, który stracił wszystkie zęby w więzieniu na Łubiance, poetą; który odmówił Bierutowi napisania nowego polskiego hymnu, ale ze swojego "Słowa o Stalinie" był bardzo dumny. Urodził się 17 grudnia 1897 r. w Płocku. Wiersze pisał od dziecka. W 1915 r. jako 17-latek wraz z gimnazjalnymi kolegami zaciągnął się do Legionów Piłsudskiego. Trafił do 4 Pułku Piechoty, brał udział w bitwie pod Jastkowem, a podczas kryzysu przysięgowego został internowany w Szczypiornie. W wojnie 1920 r. Broniewski walczył z bolszewikami pod Dźwińskiem, potem przeniesiono go na front ukraiński. Brał udział w walkach pod Kijowem, uczestniczył w dramatycznym odw