Takiego imponującego wejścia - olbrzymiego hallu o najnowocześniejszym reprezentacyjnym wystroju architektonicznym, ja­kim dysponuje obecnie - po rozbudowie - teatr tarnowski, nie posiada żaden gmach teatralny w Polsce. To w jakimś sensie zobowią­zuje. Powiew wielkiego świata, wita­jący widza tarnowskiego, nie może kończyć się wraz z wejściem na salę (również całkowicie, pięknie odnowio­ną). Także na scenie oczekuje on rze­czy, odbiegających od pojęcia teatru prowincjonalnego, za jaki niestety - niesłusznie! - uważali dotąd sami tar­nowianie swą sceniczną placówkę. Zmiany personalno-organizacyjne w teatrze i szerokie ambitne plany nowej dyrekcji również sprzyjają tym oczekiwaniom. Nie zawiódł ich teatralny start. Dwa monotematyczne spektakle na "dużej" i "małej" (nowej!) scenie dają Teatro­wi Ziemi Krakowskiej im. Solskiego legitymację placówki wielkomiejskiej, ciekawej artystycznie i - czego do­tąd wyraźnie brakowało w Tarnowie - mog�