Książka Przemysława Dakowicza jest zbiorem artykułów, które łączy osoba Tadeusza Różewicza, a na pierwszy plan wybija się w nich zagadnienie (bez)religijności autora "Nożyka profesora". Motyw wiary i religii w poezji wrocławskiego poety to temat wielokrotnie podejmowany przez badaczy i jednocześnie rozległe pole do kolejnych literackich peregrynacji i dociekań. Tym bardziej że Różewicz niechętnie mówił w wywiadach - pisze Jacek Hnidiuk w Forum Akademickim.

0 swych religijnych zmaganiach z Bogiem i własną skomplikowaną naturą, o wiele chętniej czyniąc to w wierszach. Istotę (bez)religijności najlepiej ujął sam poeta, pisząc: "Jaka jest sytuacja człowieka, który nie wierzy w Boga, ale jest człowiekiem... wierzącym? Jest człowiekiem, który pragnie wiary. Przez wszystkie lata niewiary pragnę wiary. Dążę do wiary. Muszę pościć w ukryciu. Dążę do tego. Jedynym człowiekiem, przed którym odkrywałem swoją smutną twarz, była Matka". Być może właśnie owa dwoistość, wewnętrzne rozedrganie, ów dualizm i niejako pęknięcie w duszy jest kluczem do zrozumienia rozterek poety oraz tajemnicy jego poezji. Deklaracja ateizmu była ze strony Różewicza jednocześnie próbą odnalezienia drogi do wiary, głosem wołającego na puszczy, który właśnie chciałby, aby jego wynikający z teologicznych rozterek krzyk dotarł do uszu samego Boga. Dakowicz zestawia Różewicza z Dietrichem Bonhoefferem, niemieckim duchow