Tegoroczna decyzja Szwe­dzkiej Akademii Litera­tury przywróciła Polsce poetę i pisarza, którego ist­nienia nie chciano dotąd u nas oficjalnie zauważyć. Ale nie wszystkich wybitnych au­torów tworzących na emigra­cji otaczała tak wieloletnia zmowa milczenia jak Czesła­wa Miłosza. Uniknął jej po­łowicznie Witold Gombrowicz, którego utwory po raz drugi i - jak dotychczas - ostatni wydano w Polsce w następstwie popaździernikowej odwilży. Potem w latach 60-ych Gombrowicz zdobył so­bie na zachodzie Europy dużą sławę, szczególnie we Fran­cji, gdzie zamieszkał po po­wrocie na kontynent z ponad 20-letniego pobytu w Argen­tynie. Nagrody Nobla nie do­stał, choć do niej kandydował. Otrzymał natomiast liczącą się Międzynarodową Nagrodę Wydawców (1967 r.). Na dobre wielkość Gombro­wicza w Polsce została uznana dopiero po jego śmierci w 1969 roku. Zaczęto pisać o nim częś­ciej w czasopismach, częściej wystawiać jego sztuki w tea­trach ("Ś