Tekst dramatu Marka Ravenhilla "Polaro­idy" to ważny głos w dyskursie o sensie ży­cia pokolenia dwu­dziestoparolatków, zderzony z po­stawą ludzi o kilkanaście lat od nich starszych. Tych drugich pre­zentują w sztuce Ravenhilla, uzna­wanego za jednego z młodych współczesnych brutalistów, Helen oraz jej dawny przyjaciel Nick. Ten szczególnie jest "przegrany", ponieważ ma za sobą kilkanaście lat więzienia. Próbuje znaleźć swoje miejsce w nowej rzeczywi­stości, która miała być przykła­dem oczekiwanego "wspaniałego świata". Przed laty jego pokolenie wierzyło weń mocno, choć zapew­ne naiwnie, ale to przywilej mło­dości. Helen nadal się oszukuje. Jest przedstawicielką rady miej­skiej, załatwia "ważne sprawy", choćby miało to być regularne kursowanie autobusów. Dzisiejsi młodzi: Victor czy jego przyjaciel Tim, nie są już tak naiw­ni. Wiedzą, że świat jest potworny, mają poczucie bezsensu wszel­kich poczynań, są samotni pomię­dzy k