"Druga fala" może przełamywać ograniczenia, jakie tworzy kontekst nowego teatru w Polsce. Pozwala spojrzeć dalej i zobaczyć nowe możliwości artystyczne, dostrzec drogę poetyckiej ucieczki przed nowym realizmem. Nowa estetyka teatralna powoli przestaje być nowa. Staje się codziennością pol­skiego teatru, któremu zależy na utrzymaniu kontaktu z poszukującą widownią. Jed­nak język nowego realizmu ujawnił szybko swoje ograni­czenia, a nowa dramaturgia zestarzała się szybciej, niż mogliśmy się spodziewać. Twórcy teatralni, którzy zaufali realizmo­wi, czasami zdają się zapominać, że sztuka zawsze wymaga przetworzenia. Druga fala nowego teatru nie ma już tak łatwego zada­nia jak pierwsza, która zrewoltowała este­tykę teatralną, zerwała zakurzone plusze i przestała udawać, że teatr istnieje na jakiejś innej planecie, na której nie ma kultury masowej, agresji i przemocy. Teraz widzo­wie są już oswojeni z nowym językiem i nie dadzą się �