Czechow jest modny. Czechowa kocha się (na Za­chodzie nie mniej niż u nas) za klimaty, za gorycz, za melan­cholię, za przejmująco bliskie nam, uniwersalne tęsknoty bo­haterów jego sztuk, za wzrusze­nie, które daje nam obcowanie z jego twórczością. "Płatonow", choć jest debiutanckim drama­tem, 20-letniego wówczas autora, zawiera w sobie wiele charakte­rystycznych dla twórczości Czechowa elementów: duszną atmo­sferę zamknięcia w zbyt małym, jak na aspiracje bohaterów światku i gwałtowne namiętno­ści; rozdarcie między przyziemnością obowiązków i powinności, boleśnie nie spełnionymi tęskno­tami. Jednolitość stylistyczna i emo­cjonalna dramaturgii Czechowa (który nawet swoje komedie zwykł zabarwiać nutką gorzkiego liryzmu) przyzwyczaiła nas do kanonu inscenizacyjnego. Zwykli­śmy oczekiwać realizacji scenicz­nej w stosunkowo wąsko zakre­ślonych ramach. Przywykliśmy, do specyficznego, zwolnionego tempa, rozmarzenia, ale też do "past