Pisanie i mówienie o "Iwonie, księżniczce Burgunda" należało w minionych tygodniach do szczególnego rodzaju obowiązku. Nic dziwnego. Pokazana w Krakowie sztokholmska inscenizacja tej sztuki wyszła spod ręki samego Bergmana. Premiera "Iwony" w jakże dalekim Szczecinie nie zwróciła takiej uwagi. A szkoda. Z tego choćby względu, że {#os#4013}Augustynowicz{/#} widziała skandynaw­ski spektakl wcześniej (przebywając na zaproszenie Szwedów - jako skuteczna i konsekwentna realizatorka dramatów Stiga Larssona - w ich kra­ju), a na deskach Współczesnego wy­stawiła przedstawienie dalekie od koncepcji Kungliga Dramatiska Te­atern, której mistrzowski tradycjona­lizm tak był przez jednych chwalony, a przez drugich (raczej pokątnie) kry­tykowany. Mówiąc po prostu: Augustyno­wicz, zgodnie zresztą ze swoimi arty­stycznymi predyspozycjami, spróbo­wała Gombrowicza przedstawić języ­kiem współczesnej kultury. A że "Iwo­na" jest sztuką ukazującą kryzys Form