Krytycy i znawcy przedmiotu pod­kreślają, iż największą zaletą sztuki Augusta Strindberga pt. "Eryk XIV" jest jej wieloznaczność interpretacyj­na. W konstrukcji dramatu, a przede wszystkim w rysunku tytu­łowego bohatera, kryje się tak wiele tajemnic, że właściwie możliwa jest każda wykładnia czynów króla i je­go otoczenia, choć sam autor zdaje się skłaniać ku łagodnemu trakto­waniu swego bohatera. Tym tropem podąża też reżyser "Eryka XIV" w opolskim Teatrze im. Jana Kochanowskiego - Woj­ciech Zeidler, naznaczając nieszczę­snego władcę piętnem totalnego za­gubienia w rzeczywistości, której przecież winien przewodzić, i którą próbuje kształtować. Nie jest to król opętany szaleństwem, demo­niczny i okrutny, choć z pewnością daleko mu do psychicznej równo­wagi. W aktorskiej interpretacji Jacka Dzisiewicza owa chwiejność uczuć i emocji, bierze początek w ciśnieniu okoliczności politycz­nych i społecznych, którym Eryk nie po