Aktorzy mówią o nim Profesor. Gdy charakteryzują styl pracy - kat. Kiedy przed laty - z okazji premie­ry "Płatonowa" - rozmawiałem z Je­rzym {#os#1115}Jarockim{/#} zapamiętałem dwie rze­czy: głęboki namysł i brak egzaltacji. Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#}. Mistrz reżyserii. Legen­da polskiego teatru. Profesor, bo z wroc­ławskimi teatrami Jarocki współpracu­je od 40 lat. Choć może rozsądniej by­łoby powiedzieć, że za każdym razem jest to ten sam teatr inscenizacyjnego cudu. W teatrze Jarockiego znajdziemy od pierwszego odsłonięcia kurtyny, od pierwszej kwestii na scenie jedyny w swoim rodzaju magiczny świat: pre­cyzyjny jak mechaniczny zegar, ryt­miczny jak metronom skupiający ludz­kie namiętności niczym wysokoprężny motor. Kiedy indziej znów duszny jak zanurzony pod powierzchnią oceanu ke­son i często mroczny jak grobowa kryp­ta sceny w "Platonowie". Czczość, tandeta, hipokryzja, osacze­nie, histeria, kapryśność, małostkowość, znuże