"Najbardziej zmyślona hi­storia ma w sobie źdźbło prawdy" - stwierdza Gimpel u kresu swej drogi życiowej, przez co i własną historię zamienia w mit. Rzecz dzieje się na Małej Sce­nie Starego Teatru w Krakowie, pod piwnicznym sklepieniem, kameralnie, w oszczędnej sceno­grafii, z koniecznymi rekwizyta­mi niezbędnymi do rytualnej czy symbolicznej akcji. Bo jest to sce­niczna historia oparta na opo­wiadaniu Isaaca Bashevisa Sin­gera "Gimpel głupek", wyreży­serowana przez Krzysztofa Orzechowskiego, ze scenografią Urszuli Kenar i w opracowaniu muzycznym Mieczysława Mejzy. Skąpe światło, parę ubogich przedmiotów i ich dwoje: Gim­pel i Elke, czyli Jerzy Święch i Be­ata Paluch, znakomici krakow­scy aktorzy. Wstępujemy w świat przypo­wieści i moralitetu. Przypadek Gimpla od razu urasta do miary uniwersalnej. Opowiadanie Sin­gera to monolog tytułowego bo­hatera. W obliczu stojącej za drzwiami śmierci Gimpel przy­pomina sobie dzieje własnego życia.