Tadeusz Różewicz, którego sztukę "Spaghetti i miecz" wystawił, w Sali Prób, Teatr Dra­matyczny w Warszawie, jest głośnym poetą. Właśnie poezja nadała rangę twórczości Różewi­cza. Dramat i proza przyszły później. Jego poezja była kiedyś przyjęta jako głos pokolenia wo­jennego, jako rozrachunek mo­ralny z tamtego okresu. Nowa­torska propozycja sprozaizowanego toku wiersza, bliskiego mo­wie potocznej, odpowiadała zbio­rowym doświadczeniom i powa­dze podjętych tematów. Różewicz poszukiwał w swojej twórczości uzasadnienia przeżyć z czasów pogardy i grozy, wymierzonej przeciwko człowieczeństwu. Tra­gizm swego pokolenia doprowa­dził jednak Różewicz do granic zwątpienia, zwłaszcza w prozie i dramacie, by potem wystąpić już bezpośrednio - esejem - przeciw swej poezji, chociaż w niej był prawdziwy, domagając się wyjaśnień, dlaczego musiało dojść do ofiary. Sam nie potrafił dać odpowiedzi. Zaczął więc komentować własną twó