Ciężką, ciemną materię kurtyny zaludniają wydobyte grą świateł fantastyczne twory. Rycerz z podniesioną kopią dosiada wychudzonej szkapy (inspiracją jest grafika Stefana Rassalskiego), nad malowniczym urwiskiem wznosi się kasztel zanurzony w fioletowym świetle, w dali majaczy symboliczny wiatrak. W dynamicznej uwerturze ostre, tętniące życiem rytmy flamenco mieszają się z sentymentalnymi, pełnymi romantyki dźwiękami wywołującymi baśniowe zjawy. Mroczną przestrzeń sceny okalają szare, zmięte płótna zwieszone pionowo niczym gigantyczne sztandary. Na drewnianych podestach - łożach skulone, przyczajone ludzkie postaci. Czarna, gruba krata w tle oddziela je od świata nadziei. W głębokim lochu, na samym dnie egzystencji, pośród morderców, złodziei, półnagich, brudnych kobiet rozegra się walka o prawo do wolności, wolności od... prawdziwego życia, jego fałszu i okrucieństwa. Orężem w tej walce jest potęga poetyckiej wyobraźni i magia teatru.