Przedstawienie "Pustego po­la" Tadeusza Hołuja w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie stało się już sławne, nawet nie tylko w Pol­sce ale i poza jej granicami. Wła­śnie przedstawienie, a nie sztuka. Józef Szajna, który ją reżyserował, stworzył znakomitą wizje teatral­ną w szeregu obrazów o sugestyw­nej wymowie. Bardzo istotnym tego elementem jest jego własna scenografia, łącząca konkret z symbolem i abstrakcją a także foto­grafią oraz muzyka Adama Walacińskiego. W sumie powstaje przej­mująca wizja straszliwości hitle­rowskiego obozu koncentracyjnego, przypomnienie i protest, wizja stworzona nie naturalistycznymi, do­słownymi czy dokumentarnymi środkami - bo to w teatrze całkowi­cie chybia - ale przez metaforę, nastrój, syntetyczny skrót. Niestety, kiedy z tego teatralne­go obrazu przejdziemy do samego libretta, na którym jest on osnuty, uderzy nas od razu pustka i ubó­stwo. Sztuka Hołuja dzieje się na dwóch mieszających się ustawicz­nie z