Biały ekran zamiast kurtyny. Na ten ekran rzuca Szajna przed każdym aktem zdjęcia doku­mentalne z obozów zagłady. Mon­strualnie powiększone, makabryczne. Jeszcze bardziej dramatyczną wymowę ma druga, wewnętrzna kurtyna. Kurtyna skomponowana z niezliczonej ilości fotografii więźniów, jedna obok drugiej, ni­by w kartotece "Politische Abteilung". Obozowe pole Szajny nie jest pu­ste. Plątanina drutów pogłębia obraz sceniczny, a przełamane ru­ry wzdłuż kulis sprawiają wraże­nie obozowych słupów w doskona­lej plastycznej transpozycji. Ele­mentem szokującym i jakże sce­nicznym, jak efektownym plastycz­nie i jak bardzo dynamicznym sta­ją się w tej scenerii taczki, Zwykłe żelazne taczki, przejeżdżające z potwornym hałasem i zgrzytem w poprzek sceny. Krążą po niej i na­gle zatrzymują się, rzucone na środku czy z boku jakby w nieła­dzie, lub też ustawione równo ograniczają miejsce akcji, tworząc ścia­nę czy mur, zastępują sprzęty do�