Tadeusz Hołuj: "Puste pole". Reżyseria i scenografia: Józef Szajna. Muzyka: Adam Walaciński. Prapremiera na scenie Teatru Ludowego w Nowej Hucie.

Są pisarze, którzy żyją przez całe życie w kręgu jednego tematu. Jest to tym bardziej zro­zumiałe, jeśli tym tematem jest przeżycie tak straszliwe, jak obóz, czy śmierć milionów. Wy­obraźnia pisarza jest wrażliwa. To, co widział, to co odczuł z przerażającą siłą utrwala się w niej na zawsze i powraca w ty­siącznych kształtach, tysiącz­nych majakach, skojarzeniach i wersjach. To jest właśnie obse­sja, z której kręgu nie potrafią się nieraz wyrwać zwyczajni śmiertelnicy, a cóż dopiero twórcy, artyści. Obsesją Tadeusza Hołuja jest Oświęcim. Na­pisał o tym obozie śmierci wiersze, napisał tuż po wojnie swój "Dom pod Oświęcimiem", szkic publicystyczny, uzupeł­nienie książki Filipa Friedmana o obozie zagłady, powieść "Koniec naszego świata" i sce­nariusz do filmu Wandy Jakubowskiej. Jest wybitnym dzia­łaczem stowarzyszenia oświęcimiaków. I powrócił do swojego tematu w "Pustym polu". Tym razem znalazł nową formę: wy­ob